Η κρίση του COVID-19 επιδείνωσε τις υπάρχουσες ανισότητες στον τομέα της εκπαίδευσης: περίπου 7 εκατομμύρια παιδιά, δηλαδή το 0.5% όλων των μαθητών στο κόσμο, διέκοψαν τη φοίτησή τους στο σχολείο το 2020 εξαιτίας της πανδημίας (World Bank, 2020).

Το σχολικό σύστημα, και κυρίως οι εκπαιδευτικοί και το εκπαιδευτικό προσωπικό, προσπάθησαν, σε σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς εξειδικευμένες γνώσεις, να αναδιαμορφώσουν τις μεθόδους διδασκαλίας, για να γίνει σωστά η μετάβαση από τα δια ζώσης μαθήματα στην τηλεκπαίδευση. Ωστόσο, κάποιοι μαθητές/τριες αντιμετώπισαν δυσκολίες στην παρακολούθηση των μαθημάτων και στην επικοινωνία με το σχολείο, ειδικά όταν προέρχονταν από μειονοτικά περιβάλλοντα. Το 2020, οι μαθητές/τριες υπέστησαν μαθησιακές απώλειες που ήταν περίπου 10% μεγαλύτερες σε σύγκριση με τον μέσο όρο της τάσης των τελευταίων ετών. Έτσι, προέκυψε η ανάγκη για ψηφιακή ενίσχυση του σχολικού συστήματος, ώστε να αντιμετωπιστούν οι νέες προκλήσεις, εξοπλίζοντας ολόκληρη τη σχολική κοινότητα με τις κατάλληλες δεξιότητες για την αντιμετώπιση αυτής της αλλαγής.